K zakatu sny iz doma proch'.
Neslo kruzhilo po zemle,
Vseh teh, kto vzdohom prinjal noch'
I do rassveta byl v sedle.
Kresty im metili puti,
Sledy ih horonil tuman.
Po nebu zemlju pronesti
Sozval ih veter-uragan.
K dozhdju zveneli oblaka,
Laskalsja put' polyn'-travoj.
Shli v daleko iz daleka,
Shli, peli, zvali za soboj.
I esli k nochi den',
Kak v pervyj raz,
Smotri, kak pljashet tabor zvezd,
Smotri i slushaj moj rasskaz.
V mutnyj chas, pod hohot luny,
Veter plel iz lesa uzdu,
Vyvodil na krug tabuny,
V ruki bral nagajku-zvezdu.
Oh, on i guljal po chernoj zemle,
Smutoj zheg za soboj mosty,
Ispovedyval na pomele,
Hram hlestal da lizal kresty.
Zhirno chavkal po rjase bolot,
Hohotal obvalami gor,
Sobiral narod v horovod,
Da i nachinal vesti razgovor.
E'j, slushaj moj rasskaz,
Ver' golosam v sebe.
Son ne s'horonil, a plach ne spas
Teh, kto prozhil v storone.
Nu a teh, kto vstal glazami k ognju,
Kto risknul ostat'sja soboj,
Kto poshel vojnoj na vojnu,
Po zemle vedu za soboj.
Po zemle, gde v pochete pni,
Gde moshna zabrjuhatela mzdoj,
Gde toskoj zablevany dni,
Gde ljubov' torguet pizdoj.
Tam, gde sram veroj narechen,
A poklep - pravdoj-sovest'ju,
Gde pozor znaet, chto pochem,
Gde styd soset vymja podlosti.
E'j, slushaj moj rasskaz,
Ver' golosam v sebe.
Son ne shoronil, a plach ne spas
Teh, kto prozhil v storone.
Vstavaj!
Veter vodit horovod!
|
English 
Deutsch 
Italiano 
Español 
Russian 
